Trading Places – 12o Collective

TRADING PLACES 1.0
PRIVATE VIEW: 3rd DEC 15 18:00-21:00
ALL WELCOME
Exhibition Open:
4th -6th DEC 15
11:00-16:00
(appointment available on request)
Open Crit/ Roundtable discussion: 5th Dec 15 13:00-14:30

As part of 12ø Collective’s A/W 2015 Residency, artist Joshua Parker will be curating an exhibition from entries from an open submission to explore possibilities of how emerging art practices could survive continuous austerity measures while maintaining critical reflection of the contemporary.
Trading Places will work as a projection of an impending landscape, when art follows business models, corporate strategies or corporate aesthetics to sustain and fund art practices, as this could soon to become the only feasible way progress in an austerity lead environment.

Selected Artists:
Tom Camm – http://www.thomascamm.com/
Rachael Davies – www.rachaeldavies.co.uk
Hannah Dickinson – http://www.hannahdickinson.com/
Sarah-Joy Ford – http://sarahjoyford.com/
Sid and Jim – www.sidandjim.com
Hannah Taylor – http://cargocollective.com/hannah-taylor
Charles Verni – http://www.charlesverni.com/
Dickie Webb – http://www.dickiewebb.com/
Alice Woods – http://www.alicewoods.co.uk/

12ø Collective – http://www.12ocollective.com/

Open round table, critic, discussion with some of the featuring artists on Saturday 5th Dec 15 13:00 – 14:30, all welcome to join in, (refreshments served)

Adress:
12 Orpen Walk
Stoke Newington
London
N16 8HG

*we do apologise but wheelchair accessible isn’t possible for this location although we will do our best to make the exhibition accessible through other means.

Edinburgh Sculpture Workshop Residency

Today I arrived at the Edinburgh Sculpture Workshop where I will be artist in residence for the next three months.  It’s exciting times with this residency fitting in-between the Into the Wild residency at the Chisenhale Art Place.  After working handout overseas to fund this six month period of research of making it has finally arrived.  So far so good and I can only say the next few months should prove fruitful with a new body of work in the making.

I will have time to update this blog which for the last year has not been given much attention.  For those that are also interested in what is offered here at the Edinburgh Sculpture Workshop please follow the link as its an amazing facility.

Home Page

 

Brutalist Architecture Inspires Simon Terrill’s Foam Playgrounds

We’re familiar with the sight of brutalist towers in Britain, but less well known are the strange playgrounds built at the same time, which are the inspiration for a new installation at the RIBA by the artist Simon Terrill and design collective Assemble. With their rough surfaces and dangerous drops, these surreal concrete structures were very much a product of their time.

• 

  Churchill Gardens estate in Pimlico, London, 1978This playground is on the modernist Churchill Gardens estate designed by Powell and Moya, but clearly built at a later date. Before these postwar playgrounds were built, children would have been playing in the bomb sites left after the war. It’s possible the architects were referencing that in their design.

  All captions by Simon Terrill 

  Photograph: John Donat/RIBA

• 

  Churchill Gardens estate, Pimlico, 1956The flying saucer looks like it has crashed and there’s a mysterious cruise-liner chimney. Brutalist buildings are built out of bush-hammered concrete and the playgrounds are made out of the same material.

  Photograph: John Maltby/RIBA

• 

  Balfron Tower playground, Poplar, London, 2015
  Ernö Goldinger, who built the Balfron Tower, was interested in play and children’s toys. But this playground looks inhospitable. Apparently the slide once had metal on it – now it is just the concrete, so you wouldn’t want to go down it – it would take your skin off.

  Photograph: Simon Terrill/Assemble

• 

  Park Hill estate, Sheffield, 1963Part of the Park Hill estate, designed by Jack Lynn and Ivor Smith, who were tutored by the Smithsons – the founders of new brutalism. The estate was famous for its experimental ideas, like walkways in the sky, and that approach was reflected in the playground.

  Photograph: Arch Press Archive/RIBA

• 

  Park Hill estate, Sheffield, 1962The same shapes appear in brutalist playgrounds around the country: hexagons, ramps, holes in walls. The children would have had a very physical encounter with the concrete – crawling over it, feeling it under their hands, grazing their knees. It’s a very different way to experience brutalism than the way most adults did.

  Photograph: Arch Press Archive/RIBA

• 

  Churchill Gardens estate playground, Pimlico, 1963 These unconventional structures encourage children to take risks, to explore. There is an element of danger which you might not get in soft play areas today.

  Photograph: John Maltby/RIBA

• 

  Assemble and Simon Terrill’s foam playground at the RIBA headquarters, LondonWe talked about using concrete, but it would have been impossible in a museum. And it would have been inappropriate for children to play on. So we used foam, which by coincidence has a very similar speckled look to bush-hammered concrete.

  Photograph: David Levene for the Guardian

• 

  Children playing on Assemble and Simon Terrill’s playground at RIBAThe colours are standard issue, and relate to the density of the foam. Pink foam is denser than blue. The brutalist ethos was to expose the function of a building, and honour the truth of your materials. Brutalist playgrounds were a truth to concrete, ours is a truth to foam.

  Photograph: David Levene for the Guardian

Seductive Reflectiveness – Joel Morrison

Joel Morrison

Target Painting, 2015

Stainless steel

188 x 137,2 x 10,2 cm

© Joshua White – Courtesy of the Artist and Almine Rech Gallery

 

 

JOEL MORRISON

Steel Life Crisis

 

April 17 – May 16, 2015

 

Los Angeles-based artist Joel Morrison creates sculptures and wall works that are slick, highly polished and desirable. They are also changelings born from the waste and excess of a consumerist culture. His stainless steel artworks are dystopian aberrations made up of quotidian discarded objects found around his neighborhood and studio in Los Angeles. Broken bits of trolley, balloons, blankets and hammers are reassembled and repurposed into cool, luxe looking artworks. They are, Morrison calls them, “a collage of scenarios”. Often times amorphous and indeterminate, his works are dynamic and full of movement. Found objects are encased sarcophagus-like in a coat of stainless steel bulging and straining against their silver skin, struggling to break out.

 

Morrison critically addresses contemporary consumerist culture with his found object sculptures while playing with visual tropes of art history. A 2012 Hong Kong exhibition brought together references from classical Greek sculpture, Duchampian ready-mades, Arte Povera, and pop art. Like an alchemist Morrison deftly fuses and layers a palimpsest of references from music, pop culture, and art history. High and low culture, figuration and abstraction, the mechanical and handmade, are brought into union with irreverence and humour to create his own visual language.

 

Morrison’s works bridge the distance between viewer and art object, demanding engagement and interactivity. Using an approach to art production rooted in L.A’s Finish Fetish movement of the 1960s and ‘70s — characterized by its obsession with slick surfaces and polished perfection — Morrison takes advantage of the material he works with to play with temporality, and to ask questions about the viewer’s relationship to art. Like narcissus the viewer is seduced and drawn in by the reflective surface of the works. They abstract and distort everything they reflect in real time, lending the otherwise monochromatic pieces a mutable colour palette and contemporaneity. The works are both alien to their surrounding environment and part of it.

 

The freestanding and wall works give the appearance of spontaneity and immediacy, of objects haphazardly thrown together, but this belies the painstaking production process required to complete the works. Eschewing the typical route of mechanical big studio art production, Morrison makes his pieces from mold and lost wax casting: “the simplest and oldest method of replicating objects into metal.”  The approach is lo-fi and old school, allowing for the artist’s hand to be glimpsed in a fingerprint, or indentations from the casts, raising questions about contemporary art production and the role or importance of the artist’s singularity.

 

For his third exhibition with Almine Rech Gallery, Morrison reworks Frank Stella’s flat and geometric minimalist protractor paintings, reinterpreting them as three-dimensional stitched cargo blankets. They hang across what look like canvases, but are in fact mirrors, which remain concealed, denying the viewer the sight of their undistorted self-portrait. The ‘Target Painting’ series (2015) has its genesis in a Robert Morris corner piece covered in a cargo blanket spotted by the artist in art storage. “Things end up in crates, in backrooms. They become such a commodity and it’s important to be able to laugh at that aspect,” Morrison explains. He turns the focus onto the superficial protective layer, highlighting the commodified nature of the art industry where artworks sit like trophies in storage, unseen and swathed in their protective wrappers.

 

While the Target Painting series makes up the basis of the show, Morrison also introduces a corner piece, again recalling Robert Morris’ minimalist ‘Untitled (Corner Piece)’ (1964). This time the work sits bare and unprotected by a cargo blanket. Radiating out of a Tupperware container’s centre are rays of a sunrise, a reference to Kenneth Anger’s occult inspired ‘Lucifer Rising’. This piece provides a more esoteric counterpoint to the exhibition while at the same time tying the works in the exhibition together through its geometric composition.

 

Joel Morrison (born in 1976, Seattle, Washington) has exhibited widely in the U.S and abroad, with solo exhibitions at Almine Rech Gallery Paris (2014) and Brussels (2012); and the Wexner Center for the Arts, Columbus, OH (2011). Institutional group exhibitions include One Way: Peter Marino, Bass Museum of Art, Miami, FL (2014); The Avant-Garde Collection, Orange County Museum of Art, Newport Beach, CA (2014); Signals, Orange County Museum of Art, Newport Beach, CA (2008); Tangible Sculpture Today, Kolbe Museum, Berlin (2007); California Biennial, Orange County Museum of Art, Newport Beach, CA (2006); Anstoss Berlin, Haus Am Waldsee Museum, Berlin (2006); and Thing: New Sculpture from Los Angeles, Hammer Museum, Los Angeles, CA (2005). Joel Morrison lives and works in Los Angeles, California.

 

Diana d’Arenberg

 

 

ALMINE RECH GALLERY

11 Savile Row, Mayfair

London

W1S 3PG

T: +44 (0)20 72 87 36 44

 

ALMINE RECH GALLERY

 

Beauty In Destructive Process – Sebastian Wickeroth

I have always been drawn to destructive processes in art.  The art practice of Sebastian Wickeroth intrigues for sure however combined with its simplicity of form and palette asks more.  These considered works seem to create layers no matter what angle you approach them.  Whether just visually or by their orientation, textures, concept or existence.  If you would like to see more works by Wickeroth click here to see his website.

Beyond Tinted – Exhibition Photos

Here are some recent photos from Beyond Tinted exhibition which took place between the 19th-23rd of November 2014 at the Modern Art Museum, Yerevan MAMY.  These works I created after participating on the ACSL artist residency here in Yerevan.  Through the support from the residency as well as ECF Labs which helped fund my time here in Yerevan.

Beyond Tinted consisted of four series of work incorporating past and present processes and mediums.  The works developed on previous themes and new concepts researched whilst here in Yerevan.

U – DYS – HET
(Audio/Visual Digital Collage)

Watchers
(Digital Prints)

Folded Control
(Mixed Media)

Contained Spaces
(Mixed Media Sculptures)

 

 

BEYOND TINTED – 19-23 NOVEMBER MODERN ART MUSEUM YEREVAN

Beyond Tinted – Մգեցված ապակիներից այն կողմ

Beyond Tinted
Dickie Webb

A new body of work by artist Dickie Webb brings together intermedia works that investigate our current connection to the Yerevan landscape and beyond. These experimental works draw from liminal sites and objects that are used to manage space. Webbs’ process abstracts and subverts these findings, utilizing photography, sculptural elements and new media technologies; it is the anthropomorphic qualities that underscore the works. Just like liminal space these works exist in an unknown state, straddling both real and virtual, Webb does not imply directly what they mean rather he suggest they are a means to reflect on the potential of what could be. These works challenge especially that part of local people that have to reconsider their present landscape and gain some form of clarity out from behind their tinted view (tinted glasses of the big cars of nоuveau riche). The final works vary in fabrication and are part of a wide palette that enables Webb to present intimate moments, to view our present existence from an altered perspective and reflect on our own being.

Artist Statement:

Dickie Webb operates his art practice from the position of a wanderer, moving consistently over the years, dislocating himself from societal norms. With few constants Webb’s peripatetic lifestyle means he has had to adapt and rethink our connection to landscape, altering his comprehension of what is considered home and the role of society’s expectations.
Examining our existence Webb questions that which is real and what is otherwise virtual within our landscape, utilising Marc Auges’ “non-places” and Michel Foucaults’ “heterotopias” as initial starting points. Webb uses these imaginary and transient sites as a means to reveal anomalies, inaccuracies similar to those displayed within human personalities.
This connection to space through its anthropomorphic qualities prompts Webb to consider space as representational of current issues experienced within both the individual and collective. Using space as a metaphor and as a medium Webb looks past the architectural structure and explores the liminal qualities, discovering this blurred arena from an outsider’s perspective.

Processes:
Interactive installations, Arduino, photography, site-specific installation, sculpture, print, sensory based media light, sound and scents, interventions, casting, drawing, constructive and destructive processes.
Materials:
Paint, plaster, bronze, aluminium, soap, salt, concrete, sugar, ice, glass, steel, wood, resin, ink, milk and wax.
Objects:
Cardboard boxes, furniture, envelopes and car windscreens.

————————–

Born in 1979, in Oxford, United Kingdom. Dickie Webb currently divides his time between New Zealand, USA and the UK. Webb studied for a BA Honours in Intermedia at Edinburgh College of Art; part of his degree was spent at the State University of New York, Purchase College. Prior to his degree Webb studied at Oxford Brookes University, UK. Since graduating Webb has continued travelling working in Japan, New Zealand and Chile whilst also undertaking artist residencies in Athens, Greece (SNEHTA) and currently here in Yerevan (ACSL). He has exhibited works in the UK, USA and Greece.

Recent Exhibitions:
2014 THINGS ARE DIFFERENT NOW – Art Athina, Athens, Greece
2014 Boundaries – Artscapes, Athens, Greece
2013 Unsettled Certainties – Aghias Zonis 1 Space, Athens, Greece.
2013 One Action, Ones Actions – Cultybraggan POW Camp, Perthshire, UK
2013 Newhaven Station – Edinburgh, UK

The exhibition is organized by the Art and Cultural Studies Laboratory (ACSL). This project is realized at the [Art Commune] International Artist-in-Residence Program (ACSL)

This project is funded by European Cultural Foundation

Special thanks to the Yerevan Modern Art Museum, director of the Museum Nune Avetisyan and its staff.

________________________________________________________________________

Մգեցված ապակիներից այն կողմ
Դիքի Վեբբ (Անգլիա)

Արվեստագետ Դիքի Վեբբի Հայաստանում իրականցված այս նոր նախագիծը քննության է առնում Երեւանի շրջակա միջավայրի, դրանում առկա այլ քաղաքատեղերի հետ հընթացս կապերը: Բազմամեդիական եւ փորձարարական ոգով տոգորված աշխատանքները մտորումներ են քաղաքի կազմավորման շուրջ, սակայն իրերն ու դեպքերն այստեղ լիմինալ նշանակություն ունեն՝ նրանք գտնվում են իրականության նմանակումի եւ վիրտուալի, վերացականի սահմանin: Արվեստագետի մոտեցմանը բնորոշ է քաղաքային տարածքներում ամեն հայտնաբերվածի աբստրահումը, կամ տրոհումը՝ հիմքում պահելով մարդակերպական (անտրոպոմորֆական) որակները՝ դա է հոդավորում աշխատանքների շարքը. իսկ այս նախագծի իմացաբանական ըմբռնումը ամբողջությամբ թողնված է հանդիսատեսին:
Նախագծում տեղ գտած առանցքային աշխատանքներից մեկը՝ վիդեո-սլայդ-ձայնային ինստալացիան առաջին հայացքից “անշառ” քաղաքային դրվագների հերթափոխ է, որը սակայն գաղափարաբանական դասավորություն ունի՝ տեղի (տոպոսի) կարեւորությունը կապվում է “ու-տոպիական” մտածողությանը, եւ վերջինիս հետ սերտ առընչվող երկու այլ մոդուսների՝ դիս-տոպիային եւ հետեռոտոպիային: Վիդեոշարքի պատկերները, ըստ արվեստագետի, դասավորված են վերը նշված մոդուսների եւ ամեն մոդուսին ներհատուկ ձայնային կոմպոզիացիայի համաձայն: Այստեղ էլ հանդիսատեսը պիտի փորձի “ընթեռնել” ներկայացված տոպո-գրաֆիայի “փիլիսոփայությունը”:
Վեբբի պնդմամբ՝ նախագիծը մարտահրավեր է հատկապես ետ-խորհրդային տարածքներում գոյացած նոր հարուստների խավին, ում hամար շուրջ կյանքը երանգավորված եւ սահմանափակված է սեփական մեքենաների մգեցված ապակիներով՝ նրանք անհաղորդ են հանրային կարիքների նկատմամբ, եւ քանի որ նախագիծը հղում է կյանքի ավելի լայն “ներկապնակին”՝ Վեբբն իրավունք է վերապահում բռնվել հանդիստաեսի հետ մտերմիկ խոսակցության մեջ՝ ներքաշելով նրան գոյության շուրջ խորը մտորումների:

——————————

Դիքի Վեբբի արվեստագիտական պրակտիկաներում ներկա է թափառականի հայացքը՝ երկար տարիների հետեւողական տեղարշարժերի ընթացքը մղել են նրան հասարակական նորմերից դուրս: Գտնվելով ապրելակերպի պերիպաթեթիկական (արիստոտելյան) մի քանի ձեւերի մեջ՝ նա հետազոտում է շրջակա միջավայրի հետ մարդկանց կապերը՝ ձգտելով փոխել պատկերուցումները “տուն” եւ “հասարակության սպասումներ” եզրերի մասին: Քննելով այժմյա գոյության խնդիրները, Վեբբը հարցի է դնում քաղաքային լանդշաֆթների իրական եւ դրան հակադիր վիրտուալ գոյությունը՝ հիմնվելով Մարկ Օժեի “ոչ-տեղերի” եւ Միշել ֆուկոյի “հետերոտոպիաների” տեսական պնդումների վրա: Երեւակայված, կամ
չ-անձնավորված, անցողիկ տեղերը նրա համար անոմալիաների եւ անճշտությունների բացահայտման միջոցներ են: Տարածության գաղափարը՝ օժտված մարդակերպային հատկանիշներով, դրթում է Վեբբին դիտարկել այն որպես ընթացիկ խնդիրների ներկայացման հարթակ՝ թե՛ անհատականի, թե՛ հավաքականի դիտանկյուններից: Վեբբը օգտագործում է տարածության գաղափարը “միջավայրի” ասածի տեսանկյունից՝ հաճախ ներկայացնելով այն փոխաբերական լիցքերով լի: Նա բնավ տարված չէ ճարտարապետական կառույցներով, այլ հետազոտում է տարածքների անցումային, լիմինալ որակները՝ բացահայտելով այդ մշուշոտ արենան աութսայդերի հայացքով:

Դիքի Վեբբը աշխատանքները հիմնականում վերածվում են ինտերակտիվ կամ տեղին հատուկ ինստալացիաներ, թվային աուդիո մանիպուլացիաների, լուսանկարների, քանդակի, տպագրության, սենսորային լույսի միջամտության, ձայնի, բույր, գծանկարի, կազմման եւ ապակզմման ընթացքների եւ քաղաքային տարածքներում ներխուժումների
Օգտագործվող նյութերն են՝
ներկ, բրոնզ, ալյումինիում, սապոն, բետոն, աղ, շաքար, սառույց, ապակի, մետաղ, փայտ, բլեկնախեժ, թանաք, կաթ, մոմ
Օգտագործվող օբյեկտներն են՝ ստվարաթղթե արկղեր, կահույք, ծրարներ, ավտոմեքենայի առջեւապակիներ

Դիքի Վեբբը ծնվել է 1979թ. բրիտանական Օքսֆորդ քաղաքում: Մի երկրից մյուսը հաճախակի տեղաշարժերի հետեւանքով՝ նա բնակվում է ներկայում Նոր Զելանդիայի, Միացյալ Նահանգների եւ Միացյալ Թագավորության միջեւ: Վեբբը բակալվրի կոչում է ստացել Էդինբուրգի Արվեստի քոլեջում՝ համատեղելով ուսումը Նյու-Յորքի Պետական համալսարանին կից գործող Փրչեյզ (Purchase) քոլեջում՝ մինչ այդ նա Բրիտանիայի Օքսֆորդ Բրուքս (Oxford Brooks) համալսարանի շրջանավարտներից էր: Վերը նշված ուսումնառության տարիներից հետո նա սկիզբ է դնում շարունակական ճամփորդությունների եւ աշխատանքային այցերի դեպի Ճապոնիա, Նոր Զելանդիա եւ Չիլի՝ հընթացս ներգրավվելով արվեստագետների կացարանների ծրագրերի մեջ Աթենքում (SNEHTA կացարան, Հունսատան), այժմ էլ Հայաստանում գործող “Արտ կոմունա” արվեստագետների միջազգային կացարանում (ԱՄՀԼ):

Վերջերս նա մասնակցել է մի շարք ցուցահանդեսներում ԱՄՆ-ում, Միացյալ Թագավորությունում եւ Հունաստանում, որոնց թվում են՝
(2014) ՀԻՄԱ ԲԱՆԵՐՆ ԱՅԼ ԵՆ, Արտ Աֆինա, Հունաստան
(2014) Սահմաններ-Արվեստատեղեր, Աթենք, Հունաստան
(2013)Չամրագրված փաստեր, Aghias Zonis 1 Space, Աթենք, Հունաստան
(2013) Մեկ հայտարար, միանվագ հայտարարներ, Cultybraggan POW ճամբար, Փերթշիր, Միացյալ Թագավորություն
(2013) Կանգառ Նյուհեվանում, Էդինբուրգ, Միացյալ Թագավորությւոն

Ցուցահանդեսի կազմակերպիչն է
Արվեստի եւ մշակութային հետազոտությունների լաբորատորիան (ԱՄՀԼ)
Նախագիծը իրականացվել է [Արտ Կոմունա] Արվեստագետների միջազգային կացարանի ծրագրերի շրջանակում (ԱՄՀԼ)

Նախագծի հովանավորն է Եվրոպական Մշակութային հիմնադրամը

Աջակցության համար հատուկ շնորհակալություն ենք հայտնում Երեւանի Ժամանակակից արվեստի թանգարանին, թանգարանի տնօրեն Նունե Ավետիսյանին եւ անձնակազմին

Delicate Precision – Artworks of Karyn Olivier

The work by Karyn Olivier is playful yet unsettling at the same time.  The attraction to object or site, altered with an acute sense of humour or timing.  The ease of her works to create thoughts with from their first impression is incredible.  Maybe its just me and the area of interest Olivier operates within is somehow on a similar wavelength as my own thoughts.  Yet I feel it is also a sign of an artist who is intone, adept at knowing balance, able to strip a work back and not to make something look like its trying but instead for the work to operate on its own.  I am interested to see future projects that stem from Oliviers’ practice.  Click here to see more work on her webiste.

Link Between Title and Work.. Thea Djordjadze

Interesting short about Thea Djordjadze and her works.  The importance she puts on the title being part or the work or addition rather than an explanation or a throw away remark.  The work and title go together it is part of the work.

I am finding myself drawn to to practices that seem to be visually similar.  I am not sure if this is a need by me to make works in this vain or whether they are just comforting and digestible on my part.  However the works by Thea Djordjadze are by no means simple or something I think are easy to make.  The comprehension of space and 3D composition are intelligent and the execution is beautiful.  Some of the works are as though you are holding your breath, a savoured moment that is enjoyed for a brief second.

If Your Name Is Not On The List Then You Are Not Coming In – New Sensations Shortlist

I am not one to normally care or even look at who has been nominated or won certain prizes.  To be honest I am not sure how I ended up looking at the shortlist for this years New Sensations.  However I am glad I did as there are some works that really interested me.  Here is the link to the 25 artists who have been shortlisted.  I have posted a few photos of those that I liked their process or output.

Click here: New Sensations 25

Sarah Roberts

Roderick Laperdrix

Felicity Hammond

Collette Egan